علت و تشخیص تومور ویلمز کلیه در کودکان و بزرگسالان

تومور ویلمز

تومور ویلمز ,تومور ویلمز کلیه کودکان,تومور ویلمز کلیه,تومور ویلمز Ppt,تومور ویلمز در کلیه,تومور ویلمز بدخیم,تومور ویلمز دو طرفه,تومور ویلمز در کودکان

توضیحاتی در مورد تومور ویلمز

تومور ویلمز یا نفروبلاستوم (به انگلیسی: Nephroblastoma) یکی از تومورهای بدخیم است که در کلیه ایجاد شده و بیش‌ترین احتمال بروز آن در کودکان وجود دارد و به نام معرف آن ماکس ویلمز، جراح آلمانی شناخته می‌شود.در این مطلب از سایت جسارت در مورد تومور ویلمز صحبت میکنیم امیدواریم مورد توجه قرار بگیرد.

مراحل درمان تومور ویلمز

این مراحل عبارتند از: مرحله 1: سرطان فقط در یک کلیه کشف می شود و با جراحی می توان آن را کاملاً برداشت. حدود 41 درصد از تومورهای ویلمز در مرحله 1 هستند. مرحله 2: سرطان به نقاط اطراف کلیه گسترش یافته است و می توان آن را با جراحی کاملاً برداشت. حدود 23 درصد از این تومورها در مرحله 2 هستند. مرحله 3: سرطان فراتر از ناحیه شکم نرفته است، ولی نمی توان با جراحی آن را کاملاً برداشت. حدود 23 درصد از تومورهای ویلمز مرحله سومی هستند. مرحله 4: سرطان به بخش های دورتر بدن و عموماً به ریه ها، کبد، استخوان و/یا مغز گسترش یافته است. حدود 10 درصد از تومورهای ویلمز مرحله چهارمی هستند. مرحله 5: سرطان در هنگام تشخیص در هر دو کلیه کشف می شود که به آن تومورهای دوطرفه گفته می شود. حدود 5 درصد از این تومورها مرحله پنجمی هستند. اغلب اوقات برای درمان تومور ویلمز از جراحی استفاده می شود. برای تومورهای مرحله اول تا چهارم، نفرکتومی رادیکال (برداشتن تومور سرطانی به همراه کل کلیه)، میزنای یعنی همان مجرایی که ادرار را از کلیه به مثانه می رساند، غده فوق کلیوی و بافت چربی اطراف آن، انجام می شود. از آنجائیکه در بیماران مرحله پنجمی سرطان به هر دو کلیه پخش می شود و برداشتن هر دو کلیه به فقدان کلیه می انجامد، نیاز به پیوند کلیه وجود دارد. در نتیجه جراحان سعی می کنند تا آنجا که ممکن است تومور سرطانی را جدا کنند و بافت سالم کلیه را نگه دارند تا نیازی به پیوند عضو نباشد. مرحله و بافت شناسی این نوع تومور هرچه باشد، همه پلان های درمانی شامل جراحی و شیمی درمانی می شوند و هرچه مرحله این تومور پیشرفته تر باشد، به پرتودرمانی نیز نیاز است. شیمی درمانی شامل مصرف داروهایی (خوراکی یا داخل وریدی) می شود که وارد جریان خون می شوند و در کل بدن پخش می شوند و سلول های سرطانی را می کشند. در پرتودرمانی از اشعه ایکس با انرژی بالا برای کشتن سلول های خاص در بخش های مختلف بدن استفاده می شود. هر دوی این درمان ها ریسک های کوتاه مدت و بلندمدت دارند. ناراحتی های موقتی یا کوتاه مدت شامل استفراغ، از دست دادن اشتها، درد دهانی، خستگی، ریختن موها، تضعیف دستگاه ایمنی (و در نتیجه آسیب پذیری نسبت به عفونت) و خونریزی یا کبودشدگی می شود. عوارض بلندمدت شامل سرطان ثانویه (مانند لوسمی) یا تضعیف اندام های داخلی مانند قلب می شود. با این وجود این ریسک ها بسیار پایین هستند و مزایای درمانی آنها بیشتر است.

تومور ویلمز در سطح جهانی

در سطح جهانی، ابتلا به تومور ویلمز آمار یک به ده‌هزار را نشان می‌دهد و احتمال ابتلای به آن در کودکان تا سن ۱۵ سال بیش‌تر است. نسبت به نژاد حضور بیش‌تری دربین سیاه‌پوستان داشته درحالی‌که در مردمان آسیا کمتر از سایر قاره‌ها مبتلا دارد.

تحقیقات درباره تومور ویلمز

تومور ویلمز(نفروبلاستوم)چهارمین تومور بدخیم بعد از تومور دستگاه اعصاب مرکزی، لنفوم غیر هوچوکینی و نوروبلاستوم نزد اطفال می باشد و در واقع 5 درصد کل تومورهای بدخیم اطفال را شامل می گردد. مطالعه میکروسکپی نمونه های 23 مورد توموردهای ویلمز طی سالهای 74-1370 در بیمارستان کودکان مفید بطور گذشته نگر انجام شد که از این تعداد 20 مورد نوع هیستولوژیک مساعد و 3 مورد نوع نامساعد بوده است. این تقسیم بندی از نظر تشخیص و پیش آگهی، تفاوت در درمان و مشخص کردن میزان تقریبی شیوع نسبی آنها در کشور، در جهت آگاهی آسیب شناسان و جراحان اطفال حائز اهمیت و برای انتخاب درمان مناسبتر راهگشا است.

تومور های بدخیم و خوش خیم

خوش‌خیم: کشنده نیست و به سایر نواحی بدن دست اندازی (invasion) ندارد. بدخیم: کشنده است و در مراحل رشد خود به سایر نواحی بدن دست اندازی می‌کند. دست اندازی تومورها بسته به ماهیت شان می‌تواند تهاجم مستقیم نسج تومور به بافت‌های مجاور با نام اینفیلتراسیون (درگیری اولیه) ویا از طریق خون یا لنف با نام متاستازی (درگیری ثانویه) باشد.